Adem Fatih Kılıç
seni kurtarmanın bir yolu ölmeli
yokuştan sarkan tek elma ızgaraya
tek kül tanesi savrularak gürültüde
çöpleri kurcalayan kedilerin aklını
kurcalayan açlık hırsı
bunca şerhin bu şehrin
lütuflarının
arasında yürümeye benzemez söylediğim
mırıldanarak yalanlar kendime
yeniden yaşanmayacağını bildiğim
tartsam birkaç ton basacak hikaye
gömdüm onları da suyunu döktüm
tıkadım
pamuğunu da kulağıma
ettim bildiğim duaları
sustum sonra
ciddi ortamların gülme kriziyim artık
işte elimde karnem ve babam karşımda
tokat karşımda iflas
sevgisizlik
sevgisizdik
kurtardık kendimizi
yoksunluğunu hisset evrilirken betona
kır kırabilirsen niyazi
umudumuza dokunma
yak şu sigaramızı da, u-uza usulca
son jetonumdu bu benim işte dünyaya bindim
devamı tükenmez travma.