Adem Fatih Kılıç
seni kurtarmanın bir yolu ölmeli yokuştan sarkan tek elma ızgaraya tek kül tanesi savrularak gürültüde çöpleri kurcalayan kedilerin aklını kurcalayan açlık hırsı bunca şerhin bu şehrin lütuflarının arasında yürümeye benzemez söylediğim mırıldanarak yalanlar kendime yeniden yaşanmayacağını bildiğim tartsam birkaç ton basacak hikaye gömdüm onları da suyunu döktüm tıkadım pamuğunu da kulağıma ettim bildiğim duaları sustum sonra ciddi ortamların gülme kriziyim artık işte elimde karnem ve babam karşımda tokat karşımda iflas sevgisizlik sevgisizdik kurtardık kendimizi yoksunluğunu hisset evrilirken betona kır kırabilirsen niyazi umudumuza dokunma yak şu sigaramızı da, u-uza usulca son jetonumdu bu benim işte dünyaya bindim devamı tükenmez travma.
Bir Cevap Yazın