Utku’can Yazıcı
yeşil yeşildi yer, mavi maviydi gök ve kahve kokusu her yolun gittiği, her yolcunun geldiği bir hana uyan tavana çizilmiş duru su ve ağzın doğurduğu o buğu su akarsa ağzına dolsun, uykundu hanı uykuya boğan
ağzın bir kahve kokusu, silahına gül iliştirmiş duruyor su akıyor ve doluyor dönüşüm başladığında geceleri gül bahçedir ve adın güldür bana söylemesi kanatıyor hanın dönüşümü bir put ve kovboy put avcısı geceleri
kovboy hana uyanacak ve tavanda bir kadın ismi bulacak kovboy bu ismin peşinde yıllar geçirecek ve kadını bulacak şeytan bu ya, han bu ya, aşk bu ya; aşk, kadını putlaştıracak kovboyun aşkı belası olacak ve puttan yapma aşkı bulacak
kovboy kahvesinden bir yudum, yoldan bir adım, hayattan intikam alacak
kovboyun “beni hiç sevmedin değil mi” şiirinin hikayesi:
“gün. gece. ışık ve karanlık. ışık ve karanlığın aşkı, ışık belirdiğinde karanlığın yok olması yüzünden trajik değildir. asıl trajedi ışığın yok olması ile karanlığın tekrar belirmesidir. yalnızlığın dönüşü. gün. gece. gün ve gece. ikisinin birleşip ayrıldığı birkaç saniye. beklemeye değer tek şey bu. herkes çok mutsuz. önce bunu bilelim.”
gün:
adını gördüğümde, adımı bildim yolu gördüğümde, varmayı bildim dağlar kraliçesi, ormanlar çiçeği, sular kuşu yanına geldiğimde, kalmayı bildim her şey güzeldi, gündü, ışıktı, deliydi kan mutluluk belirdi ve mutluluk bir puttu herkes çok mutsuzdu, önce bunu bildim
seni gördüm, birkaç dakika sürdü, seni görmek bir puttu beni gördün, sonsuzluk geçti içimden, beni görmek bir puttu ellerimi uzattım sana, ellerim puttu, ellerimi bildim kırdım ellerimi ve yenilerini yaptım, sen bir puttun işte, kırdım güzel şeyler bir kereliğinedir, bildim, seni parçalarınla biriktirdim ben çok mutluydum, herkes çok mutsuzdu, ben de şimdi herkes gibiyim
mutluluk, sevgilim, onu gördüğüm yerde puta çevirdim, kırdım, seni biriktirdim
gece:
sensiz yüzüme vuran ışık; gün artık geceden daha karanlık
“mutluluk canını yakınca kovboyun, düşmanı oldu güzel olan her şeyin. hanları bilmedi o, hanlar onu bildi, o artık hanlara girmedi, hanları puta çevirdi ve onları yok etti. bir gün önünde bir han yaratıldı aniden. o hanı tam puta dönüştürürken, bir ağız uzandı hanın penceresinden. han taş oldu, ağız et kaldı. ve konuştu: ‘ey şeytan! ey cin! ey kötülüğün bedeni! senin aşkının yıkımı bitmeyecek, içinde akan su dinmediği sürece. seni kendime inandıracağım ve onun seni hiç sevmedğine şahit edeceğim kendimi. kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış ağız, şüphesiz en dürüstüdür dünyanın. o seni hiç sevmedi işte. hiç sevmediğine göre yık kendini. yık kendini. YIK KENDİNİ EY! PUT OL! YIKIL!’
kovboy inandı ona, neden? yorulmuştu. intikam yorar insanı. oturdu ve ‘beni hiç sevmedin değil mi’ şiirini yazdı.”
beni hiç sevmedin değil mi:
renkler renklere dağılırdı sen gülünce gülümsemen bir renkti, yüzümde dağılırdı iki dakikadan sonsuz anı da çıkar, sonsuz bir anıdan bomboş bir ömürde seninle bir anıyı sonsuza tamamlamak da vardı gülümsememizi dağıtmak da vardı renkler renklere dağılırdı sen gülünce şimdi ben renksiz bir kağıt gibi şimdi ben tatsız bir gülümseme beni hiç sevmedin değil mi?
soru soruyu doğurur, her cevap diğerine yol olur beni sevmeni beklerdim eğer putlara tapsaydım putlar beklerdi beni, hep, senin olsaydım dur diyen sesin ellerime uzanıyor ve dur! sesini putlaştırıp önünde eğiliyorum beni, diyorum, hiç sevmedin değil mi?
biçim nasıl biçime kavuşursa yer nasıl bütünse yerle tren tren olmakla varsa, kuş uçmakla kuşsa nasıl ormanlar oluyorsa dünyada ormanlarla beraber halılar boyu halılarsa hep ve hiçbir şey karşı değilse buna sular donmakla suysa hala bütün ama nasıl suysa ten tense, can cansa, kan kansa ve her şey nasılsa her şey nasıl kendisiyle varsa ve kendisiyle çoğalırsa beni öyle sevmiyorsun anladım beni öyle sevmiyorsun bildim beni sevmiyorsun tamam beni sevmiyorsan sevmediğinle kal o zaman beni sevmediğinle kal ama hiç mi sevmiyorsun?
hiç mi!
-hiç sevmiyorum -o zaman yıkıl kovboy.
anafikir: kısa sürmüş mutlu bir an, daha yıkıcıdır sürekli mutsuzluktan.
banliyö edebiyat 
Bir Cevap Yazın